Collega-Chicago-tenoren als Gene Ammons, Johnny Griffin, Clifford Jordan en John Gilmore maakten carrière via de New Yorkse clubs en hun associaties met beroemde bandleiders. Hun generatiegenoot Von Freeman (1922) bleef in Chicago, waar hij speelde met iedereen van Charlie Parker tot Sun Ra, maar ook nog altijd sessions leidt voor jonge musici. Hij is de ultieme ‘local cat’ en de verpersoonlijking van de Chicago-jazzscene. Voor musici en ingewijden één van de allergrootsten, maar voor het grote publiek nog altijd relatief onbekend. ‘Von Freeman overtreft elke tenorist van zijn generatie waar het gaat om de opbouw van zijn soli waarin hij een werkelijk nooit aflatende inventiviteit paart aan een uniek ontwikkeld gevoel voor logische constructie’, schreef Volkskrant recensent Rudy Koopmans al in 1977 toen Freeman hier zijn Europees debuut maakte (lang voor hij ooit in New York optrad). Pas de laatste jaren lees je dit soort observaties ook in alle Amerikaanse jazzbladen, zoals n.a.v. Von’s recente cd Live at the Dakota. Dit jaar wordt Von Freeman 80. Hij speelt beter dan ooit. Deze drie avonden, de helft van een Europese tour (‘liever niet te lang’), brengen Chicago naar de Bim. In de ritmesectie evenals in ’99 (toen Von twee dagen met/tegen Johnny Griffin speelde) bassist Hein vd Geyn en (‘jazz needs more drummers like’) Han Bennink. Op piano deze keer Amina Claudine Myers. Uit Chicago.

Von Freeman-tenorsax, Amina Claudine Myers-piano, Hein van de Geyn-bas, Han Bennink-drums