De samenwerking van Roswell Rudd en Steve Lacy gaat terug tot de tweede helft van de jaren vijftig, toen zij -beiden met een dixieland-achtergrond- in de ban raakten van de muziek van Thelonious Monk en Herbie Nichols en mede door toedoen van Cecil Taylor in de voorhoede kwamen te staan van de toenmalige avantgarde. Lacy is de vader van de moderne sopraansax, Rudd de eerste en invloedrijkste post-bop trombonist. Hun hele carrière door bleven beide musici pleitbezorgers van het werk van Monk en Nichols, niet zelden in gezelschap van -de in dat opzicht gelijkgestemde- Misha Mengelberg en zijn ICP musici. Het ligt dan ook in de lijn der verwachting dat beide componisten ook op de muziek van dit prachtige kwartet hun stempel zullen drukken.

Steve Lacy-sopraansax, Roswell Rudd-trombone, Jacques Avenel-bas, John Betsch-drums