Zijn dood was al eens gemeld, maar dat bleek overdreven: een van de meest verheugende gebeurtenissen in de recente jazzgeschiedenis is de terugkeer, na 35 jaar inactiviteit, van meesterbassist Henry Grimes, die in de jaren vijftig en zestig belangrijke bijdragen leverde aan vele tijdloze opnamen. Hij speelde met Lee Konitz, Gerry Mulligan, Sonny Rollins, maar ook met profeten van de New Thing als Albert Ayler, Archie Shepp en Cecil Taylor. Hij verdween en leefde in volsterkt isolement in Los Angeles, zonder instrument, tot hij ‘ontdekt’ werd en William Parker hem één van zijn bassen schonk. Grimes is nog altijd – of opnieuw – een van de grootsten, wat ook zeker zal blijken met dit prachtige trio.

David Murray-tenorsax, Henry Grimes-bas, Sunny Murray-drums