Na een lange afwezigheid van het jazztoneel maakte Frank Morgan zo’n tien jaar terug een spectaculaire comeback. Morgan (1933) is een adept van Charlie Parker maar de bop-speelwijze werd door hem op een individuele manier verwerkt, ingekeerd en met onderhuidse swing. Zijn spel, waarin uitersten worden vermeden, ademt bezinning en beheersing: muziek om de muziek.

Frank Morgan-altsax, Tom Kirkpatrick-trompet, Rein de Graaff-piano, Marius Beets-bas, Eric Ineke-drums