Na Dans Dans, Flying Horseman en wat solo-uitstappen is Ottla de nieuwe uitlaatklep voor gitarist Bert Dockx. Wat begon bij het plan om nog eens jazz te spelen, ontspoorde in een bijzonder project met een heel eigen smoel. Het werd Ottla, de voornaam van Franz Kafka’s geliefkoosde zus, naar wie de jonge Bert Dockx ooit een fiets en later zijn eerste groep noemde.
Nu is Ottla dus opnieuw een band. Geen vrijblijvende stijloefening, maar een vitaal sextet dat vaste vorm kreeg na een jaar stofwolken blazen en stampen in het repetitiehok. De neerslag van dat jaar, de eerste plaat van Ottla, klinkt speels, mysterieus, soms broos, soms bruut en dwars, maar altijd spannend. Acht songs haalden het titelloze debuut: zes eigen composities en twee covers – eentje van Sun Ra en eentje van Monk. Is het jazz, rock, psychedelica, iets daar tussenin, of iets helemaal anders? Dat hangt vooral van de luisteraar af. Of zoals Monk het zelf ooit zei: ‘You’re supposed to know it when you hear it’.
‘Ottla verrast, verbaast, groovet, ontroert en bezit humor. Maar bovenal maakt Ottla op een heel originele manier nieuwe muziek’ (Jazzism).
‘Bert Dockx speelt bezeten, maar met de touwen in eigen handen’ (3voor12).
Bert Dockx gitaar, Frans Van Isacker altsax, Thomas Jillings tenorsax / klarinet, Nicolas Rombouts contrabas, Yannick Dupont drums / elektronica, Louis Evrard drums